Het is half 8. Tijd om te skypen met Floris. Dit is alweer het zesde weekend dat we Floris niet ophalen vanwege het coronavirus. Floris blijft maar vragen wanneer hij naar huis mag. Aan de groepsleiding op ‘Het Rond’ en tijdens het bellen of skypen aan Jan en mij. Straks komt de vraag weer.. Zal hij dit keer weer genoegen nemen met het zinnetje over de minister en de koning? Ik zet mij schrap en tover mijn liefste en vrolijkste stem naar voren. “Hoi Floris, hoe gaat het met jou?” “Goed”, zegt hij en dan: “wanneer mag ik weer naar huis?” Het klinkt wat feller dan de keren hiervoor. Stoer herhaal ik voor de zoveelste keer het zinnetje over de minister en de koning die hebben gezegd dat het nog niet kan. Dit keer neemt Floris hier geen genoegen mee. Het is confronterend om de teleurstelling in zijn ogen zo haarscherp in beeld te zien. De worsteling die hij doormaakt. De vertrokken spieren in zijn gezicht. De afstand tussen ons is tegelijkertijd genadeloos voelbaar. Boos zegt hij: “Nou, ik wil nú naar huis!” Ik probeer hem af te leiden door de tuin aan hem te laten zien. Ik merk dat Floris minder enthousiast reageert dan vorige week. Tevergeefs probeer ik nog een gesprekje aan te knopen maar hij blijft aangeven dat hij naar huis wil. Krachtig en indringend. Dan lijkt hij plotseling in te zien dat het er niet in zit en zegt boos dat hij niet meer met mij wil praten. Dat is het. Floris loopt uit beeld. Einde gesprek.
En geef hem eens ongelijk. Het duurt ook veel te lang. Ook ik voel mij boos en verdrietig. Boos om de hele corona-toestand en omdat mijn kind denkt dat ik hem in de steek laat. En verdrietig omdat ik hem zo mis.
Even later krijg ik een filmpje toegestuurd van de groepsleiding. Daarin is Floris te zien met een grote lach op zijn gezicht. Hij geniet van een spelletje samen met een begeleider. Floris is weer helemaal op ‘Het Rond’. De knop van ’thuis’ is weer uit. langzaam maar zeker verdringt een diep gevoel van dankbaarheid mijn boosheid en verdriet. Wat een zegen dat Floris juist omdat hij autisme heeft zo gemakkelijk knoppen aan- en uit kan zetten. Dat geeft hem ook in deze moeilijke tijd het vermogen om flexibel te zijn. Om vol te kunnen houden.
En ik blijf maar op ‘play’ drukken om het filmpje steeds opnieuw te bekijken. Ik kan er geen genoeg van krijgen. Ik hoop vurig dat er nog heel veel filmpjes komen. Om het vol te houden. Omdat het moet. Floris helpt mij er wel doorheen.
