Terwijl ik bezig ben met de afwas zie ik dat Floris rondjes door de kamer loopt. Dat betekent meestal dat hij ergens op broedt. Een gedachte, op zoek naar antwoorden, puzzelen over iets wat hij niet kan doorgronden.
Ik stoor hem niet, want dan moet hij weer helemaal opnieuw beginnen. Het kost hem al zoveel energie om antwoorden te vinden op zijn vragen. Na zo’n 10 minuten uiterst geconcentreerd bezig te zijn geweest in zijn hoofd zie ik opeens zijn hele gezicht , dat net nog strak en gespannen was, opklaren alsof de zon doorbreekt. Met glimmende ogen en vol zelfvertrouwen loopt hij naar mij toe. “Mama”, zegt hij: “Ik ben gelovig!”.
Ik zeg: “Wat fijn Floris, je ziet er blij uit, waar geloof je in?” Floris: “Ik geloof in mooie dingen, in sterren die mooi zijn en in natuurwonderen”.
Ik zie de trots van hem afstralen. Floris heeft iets ontdekt over zichzelf. Dat hij ergens in gelooft. Wat voor hem zó moeilijk is, namelijk bij jezelf naar binnen kijken en iets over jezelf te weten te komen is hem gelukt.
En wat is er belangrijker dan te weten waar je in gelooft? Als je dat weet ga je vanzelf dingen doen waar je blij van wordt. Zoals Floris die inmiddels aandachtig door zijn boek van de natuur zit te bladeren…
