Nog niet eerder lukte het Floris zó goed om zijn diepste gevoelens van verdriet en onmacht met ons te delen. Op zijn eigen wijze, in beelden en confronterend.
De laatste maanden zag Floris er steeds vaker tegenop om ’s zondags weer terug te gaan naar ‘Rond 47’. Al veel langer riep hij telkens: “ik zit klem daar, ik wil lekker kunnen turnen en sporten maar ik zit helemaal klem!” Op allerlei manier probeerden wij hem te begrijpen. Zo lieten we hem het hele terrein zien met alle ruimte die hij had om te sporten. Het bleek geen antwoord te zijn. Floris bleef wanhopig herhalen dat hij klem zat. Ondertussen begon hij beetje bij beetje zijn vertrouwen te verliezen en weg te zakken in een depressie.
Twee weken geleden barstte de bom. Floris was alleen met mij thuis en begon ineens onbedaarlijk te huilen. Iets wat hij zelden doet. Hij kon niet meer stoppen, dikke tranen rolden over zijn wangen. Zijn gezicht zat onder de rode vlekken en was verwrongen van woede, pijn en verdriet. Floris was op. Hij kon niet meer. Hij verzamelde al zijn moed en kracht bij elkaar om dat aan mij duidelijk te maken. “Ik heb geen hart op het Rond”, riep hij uit. “Ik heb geen zuurstof meer, ik ben een bom!”. “Mama, ik wil net als Mary Poppins met een paraplu naar de sterren en planeten vliegen, dan word ik tenminste bevrijd”. En later: “Ik wil in een oerwoud in Frankrijk of Duitsland wonen, dan word ik tenminste met rust gelaten”. Mijn hart brak. Ik voelde mij zó schuldig en ten einde raad. Ik keek Floris aan en zei: “Floris lieverd, ik hoor je heel goed, ik ga je helpen”.Ik zag de spanning in zijn spieren lichtjes afnemen. Ik bedacht mij dat vooral dagbesteding Floris al langere tijd zwaar leek te vallen. Sinds Corona was hij in een andere groep terechtgekomen die niet goed bij hem aansloot. Al tekenend met Floris kwam ik erachter dat daar inderdaad het zwaartepunt lag. Floris wilde niet meer naar ‘de kas’. Hij voelde zich daar angstig en kreeg er een opgesloten gevoel. We hebben samen een groot kruis door de kas gezet. Floris ontspande meteen zichtbaar. “Als de kas weg is , voel ik mij goed op het Rond” zei hij. Ik kreeg toestemming van Floris om zijn hartverscheurende toespraak, die ik intuïtief had gefilmd, aan de betrokken professionals te laten zien. Om hem te helpen. Het filmpje heeft diepe indruk gemaakt. Allen leken geraakt en aangeslagen. De noodzaak was duidelijk. Het moest anders. Daarna hebben we gezamenlijk een plan gemaakt om Floris weer stabiel te krijgen. Bovenaan dat plan staat: Floris gaat niet meer naar de kas. Voor het eerst heeft Floris zelf gesproken.
Het is hem gelukt. Eindelijk, vanuit zijn tenen. Prachtig en beschamend tegelijkertijd. Want wat zijn wij hardhorend en wat moeten we nog steeds veel leren. Luisteren met ons hart. Luisteren in beelden. En Floris serieus nemen en de ruimte geven om zich te kunnen uiten. In horten en stoten, stukje bij beetje, beeld voor beeld. Totdat de puzzel is gelegd.