Met z’n drieën wandelen we langs heidevelden, zandkuilen en dennenbomen. Jan Floris en ik. Om ons heen is het één groot feest van geuren en kleuren. Nadat we in allerlei bewoordingen en door het slaken van kreten aan elkaar duidelijk hebben gemaakt hoe mooi we het hier vinden, wordt het stil. Langzaam maar zeker raken we alle drie verzonken in onze eigen gedachten. Die van mij gaan zoals meestal van de hak op de tak als in een droom. Ze komen en ze gaan. Zo lopen we een tijdje zwijgzaam maar vredig naast elkaar. Totdat Floris de stilte doorbreekt en vraagt: “Kun je solitair leven in een bos met liefde van bomen?”. Ik vraag me af wat hij precies bedoelt. Dan realiseer ik mij ineens dat Floris jaren geleden eens wanhopig uitriep dat hij solitair wilde leven in een bos omdat hij mensen maar lastig vond. Ik heb hem toen uitgelegd dat mensen niet solitair kunnen leven omdat zij behalve voedsel ook liefde nodig hebben.
Ik slik en haal diep adem om de emoties die ik op voel komen de baas te blijven en voel een diepe bewondering voor deze man, ons kind. Wat prachtig, en hoe droevig tegelijkertijd. Nog steeds vindt hij het moeilijk om te leven in sociale verbanden en nog steeds wil hij niets liever dan helemaal alleen zijn. Rust. Altijd weer die hunkering naar rust in zijn hoofd. En zojuist heeft hij een slimme oplossing bedacht voor zijn dilemma. Ik vraag hem:” Kunnen bomen dan liefde geven?” Floris antwoord: “Ik voel liefde van bomen in mijn hart”. Zijn blik spreekt boekdelen: dit is voor hem de normaalste zaak van de wereld. Niets verhevens of ongewoons. Het is zoals het is. Het raakt mij diep. Daar ben ik, altijd op zoek naar antwoorden op mijn vele vragen. Altijd op zoek naar oplossingen voor problemen. Altijd onderweg. In mijn hoofd, met mijn lijf. En daar ligt het antwoord zo eenvoudig en zuiver. Zo dichtbij. In liefde. Overal om ons heen. In bomen. Zomaar voor het grijpen. En Floris weet dat allang. Wat heeft de natuur een krachtige uitwerking op hem. God zij dank zijn er heel veel bomen. En ik besluit om mij niet meer over te geven aan de eindeloze stroom van gedachten om meer te kunnen voelen van het bos.
In de hoop een glimp op te kunnen vangen van bomen die liefde geven…
