Het is kerstochtend. We zitten gezellig aan het ontbijt. Ondertussen spelen we het vragenspel dat in Floris zijn kerstpakket zat. Het zijn vragen over wie je bent en wat je belangrijk vindt. Floris is aan de beurt en ik lees zijn kaartje voor. Er staat op: ‘Wie wil je bedanken en waarvoor?’. Floris hoeft niet na te denken en antwoordt meteen: “Ik wil jou bedanken omdat je mijn behang eraf hebt gehaald”. Ik sta perplex. Steeds weer weet Floris mij te verrassen. Een paar dagen hiervoor had ik twee behangstroken met print van zijn muur getrokken omdat hij ze “heel vervelend” vond. Hij had mij toevertrouwd dat hij er zelfs een beetje bang van werd. Waarschijnlijk had hij er weken over gedaan om te bedenken hoe hij dit aan mij kon vragen en er lang over gepiekerd. Hij was dan ook zó opgelucht en blij dat hij zowat een halve meter de lucht in sprong en riep: “Jij bent mijn held!”. Een geweldig moment. Zó ontroerend! Het kwam vanuit zijn tenen. Nog nooit had hij dankbaarheid zó goed kunnen uiten. Samen genoten we van dit moment van verbinding.
En nu, tijdens dit gezellige kerstontbijt is Floris ook nog eens in staat om die gebeurtenis terug te halen en in de juiste context te plaatsen helemaal passend bij de vraag op zijn kaartje. Hij bedankt mij spontaan voor iets wat ik voor hem deed. Wat een prachtig kerstcadeau!
Floris groeit en bloeit helemaal op zijn eigen manier. Op zijn eigen tijd en op eigen kracht.
En het spelletje? Dat gaan we vast en zeker vaker spelen…
