Na een weekend bij ons thuis heb ik Floris weer op ‘Het Rond’ gebracht. Op de terugweg zit ik wat te mijmeren over te tijd die achter ons ligt. Ik besef ineens hoe ontspannen ik mij voel op dit moment, zo vlak na het wegbrengen van Floris. Hoe anders is dat geweest. Wat heb ik veel gevoeld al die jaren op de terugrit naar huis. Er waren gevoelens van verdriet, heimwee, eenzaamheid, liefde, teleurstelling, woede, onmacht, pijn, gemis, medelijden en schuldgevoel. Talloze keren heb ik een traantje of meer weggepinkt achter het stuur. Het voelde vaak alsof ik Floris wegbracht, hem in de steek liet. Dat ik hem overliet aan de zorg die door ‘buitenstaanders’ werd geleverd. Ik zet de muziek wat harder en voel warmte en dankbaarheid binnenstromen. Buitenstaanders zijn het allang niet meer. Deze mensen, die met hart en ziel werken en hun uiterste best doen om het Floris naar de zin te maken, zijn onmisbare schakels geworden in ons leven. Lange tijd was ’thuis’ voor Floris de plek bij ons in Sneek. Bij zijn ouders en zijn broer. Op ‘Het Rond’, daar logeerde hij. Hij moest even flink zijn en wist dat wij hem daarna altijd weer op kwamen halen. Daar keek hij naar uit. Het was zijn houvast en zijn vertrouwen was groot.
Floris is nu een grote sterke jongeman van 25 jaar. Hij heeft zijn eigen mening en laat dat weten ook. Steeds vaker geeft hij ‘het leven op Het Rond’ een hoog cijfer. Dit weekend hebben wij samen met Floris afgesproken dat hij vanaf nu om het weekend naar huis gaat. ” Waarom?, vroeg hij. “Omdat je het in het weekend op ‘Het Rond’ ook zo fijn hebt en dat wil jij niet meer altijd missen”, legde ik uit. “En omdat papa en mama ook wel eens weg willen”. Floris dacht diep na. Alles wat ik had gezegd moest eerst worden verwerkt. De woorden en zinnen moesten worden gerangschikt in een voor hem logische volgorde. Toen sprong hij ineens van plezier op en neer, lachte blij en begon te stralen. “Daar ben ik het wel mee eens!”, riep hij. “Dat vind ik een goed idee!”
Ik rijd onder de blauwe hemel door. Mijn blik glijdt langs de schitteringen op het water. Een nieuw besef dringt zich aan mij op. Floris is thuis. Thuis op ‘Het Rond’. Een diep gevoel van dankbaarheid vervult mijn hart. Met een brede glimlach vervolg ik mijn weg naar huis.
