Een heel proces is het geweest. Het begon op het moment dat we bedachten dat het ‘misschien’ goed voor ons zou zijn als Floris ook eens een weekend op Rond 47 zou blijven in plaats van elk weekend thuis te komen. Daarna volgde later het daadwerkelijke besluit om Floris om de twee weken een weekend ‘over’ te laten blijven.
Het zou ons wat ruimte geven zo was het idee. Ruimte om in het weekend eens samen dingen te ondernemen en David zou wat meer vrijheid hebben omdat hij dan geen rekening hoefde te houden met zijn broer. Tot zover het verstand. Want onmiddellijk staken allerlei emoties de kop op. zoals het gevoel tekort te schieten naar Floris. ‘Hij vindt het zo fijn thuis’. Het gevoel egoïstisch te zijn. ‘Wij doen leuke dingen en Floris zit alleen op ‘Het Rond’. Het gevoel dat we Floris in de steek lieten door voor onszelf te kiezen. Maar we waren dapper en besloten het in overleg met de groepsleiding toch te proberen. Even leek het goed te gaan. Floris was er wel wat gelaten onder maar raakte niet uit balans. Hij leek zich de weekenden op ‘Het Rond’ wel te vermaken. En wij genoten van de spontane acties die we konden ondernemen.
Na een aantal keren begon Floris steeds vaker tegen te stribbelen en gaf te kennen dat hij graag naar huis wilde. Na een tijdje doorvragen kwam het eruit: “Ik voel mij eenzaam op het Rond”. En erachteraan: “Ik ken niemand meer”. En wij beseften dat het ook geen doen was voor Floris om 16 begeleiders en één team uit elkaar te houden en door minstens 10 man/vrouw wisselend te worden begeleid. En allemaal doen ze het net weer even anders. Dan kan onmogelijk goed gaan. Er wordt in toenemende mate gewerkt met flex-werkers, invallers en vaste krachten. Het is teveel, veel teveel. Dus komt Floris voorlopig gewoon weer elk weekend thuis waar hij wel iedereen kent en precies weet wat hij aan ze heeft. Waar hij een band mee heeft en deze kan onderhouden op zijn eigen unieke manier. Samen gaan we gewoon weer leuke dingen doen en de schuldgevoelens zijn verdwenen. En hoewel we best even moesten slikken nadat we onze pas verworven vrijheid weer hadden ingeleverd, besef ik tegelijkertijd dat we bofkonten zijn. David, Floris, Jan en ik.
We kunnen het en zijn zo flexibel als een elastiekje. We rekken mee en veren terug. Steeds weer.
Voordat we het weer gaan proberen eerst maar eens in gesprek met ‘ de mensen van het Rond’…