Luisteren….

Het is zondagmiddag en na een gezellig weekendje thuis breng ik Floris weer terug naar zijn woongroep. Daar aangekomen zetten we nog even en paar plantjes in zijn tuintje. Maar ik merk dat Floris er dit keer niet veel plezier aan beleeft. Hij moppert steeds en vindt dat hij te hard moet werken. “Ik ben veel te moe”, zegt hij en prompt laat hij zijn schop in de modder staan en loopt zonder op of om te kijken naar binnen. Eénmaal op zijn kamer zegt hij boos: “Ik ben ‘hartstikke’ moe en ik voel mij ongelukkig”. Ik stel hem voor even uit te gaan rusten op de bank en beloof hem dat het daarna wel weer beter zal gaan.
Even later is Floris weer rustig. Ik neem afscheid en loop daarna langzaam richting de voordeur. En dan barst ineens de bom: Floris is woest! Dreigend gaat hij voor mij staan en zegt: “Jij luistert nooit naar mij!”. Ondertussen werken mijn hersenen op volle toeren om erachter te komen wat er aan de hand is. Ik besluit om samen met Floris terug te gaan naar zijn kamer en nog even bij hem te blijven. “Kom maar op mijn schoot”, zeg ik. Dat laat Floris zich geen twee keer zeggen en hij ploft met zijn volle gewicht op mijn benen. “Jij wilt dat ik nog even blijf hè?” vraag ik. “Ja”, zegt hij zacht. Ik kriebel hem zachtjes over zijn rug. Ik voel hoe zijn lichaam zich ontspant en zie dat zijn boze blik is omgetoverd in een gelukzalige glimlach.
En ik besef dat Floris gelijk had. Ik had niet goed naar hem geluisterd. Het lukte Floris niet goed om zijn gevoelens onder woorden te brengen. Over hoe erg hij het vindt als ik weer wegga. Hoe het voelt om afscheid te nemen. En dat hij soms wil dat ik wat langer blijf.
Luisteren doe je niet alleen naar wat iemand zegt. Luisteren is ook horen wat de ander niet kán zeggen.
Ik heb mijn lesje weer geleerd en zal voortaan beter mijn best doen.