We hebben getwijfeld: ‘Nemen we Floris mee of niet?’ We hadden een uitnodiging gekregen voor een ‘housewarming party’ van een nichtje. Terwijl we er over spraken liep Floris de kamer binnen. Hij had ons horen praten en zat vol vragen.” Heeft ze een eigen huis?, woont ze daar alleen?, waar woont ze?” En toen: “Ik wil daar graag kijken!” Hij zei het op besliste toon.
Natuurlijk wilde hij mee. Hoe konden wij twijfelen. Floris wil zó graag bij zijn familie horen. Het gevoel ergens bij te horen, mee te tellen is zo belangrijk voor hem.
En natuurlijk zou het druk worden. Het huis zou vol zijn met pratende, lachende en bewegende mensen. Dat is best lastig voor Floris en kost hem veel energie. En toch…Hoe konden we op het idee komen om hem thuis te laten… Floris zelf had immers geen enkele twijfel.
Gisteren, zijn we gegaan. Met z’ n drieën in de auto. Floris in zijn mooiste kleren, blij en opgewonden. Een grote grijns op zijn gezicht. Eenmaal aangekomen gaf hij zijn nichtje heel voorzichtig twee kusjes op de wang. Ineens was daar de derde kus, een klinkende kus, zo één die hij nog nooit had weggegeven. Hij schrok even van zijn eigen onstuimigheid., kreeg er een kleur van. Maar ik zag ook een trotse blik. Zo van.. ‘dat heb ik toch maar gedurfd!’ Het was een overwinning op zichzelf, prachtig!
In de huiskamer bekeek hij elke stoel, elke deur en ging meten hoe lang hij zelf was. Floris ging daar zo in op dat hij de andere familieleden en vrienden niet meer zag. Maar wat maakte dat uit. Floris hoorde erbij…
Na een plakje cake en heel veel ‘smarties’ werden al die pratende mensen hem plotseling teveel, Floris wilde naar huis en daar gingen we weer. Alle drie blij, trots en tevreden.
We zijn weer een beetje wijzer geworden. De volgende keer geen twijfels meer….
